wilhelmshaven.texte

Een half Stünn’n . . . Wiel dat Foahrtüch, dat hör in hör Nobelkarteer bringen schull, eers in een halvigen Stünn’n keem, wull’n see sükk vöördem noch een bääten de Been’n verträäden. De groode Ünnernäämer Cloas Strietze un siene Froo Katharina. In de eerste Joahren, in de see sükk kennden - un ok noch een Tied lang noa de Hochtied - har he hör vull Leevde Tinchen nöömt. Dat wee nu liekers all laang her! In dat „Kongresszentrum“ achter de beiden wuur dat Lucht sinnich minner – dor, wor man hum...