Mei Hoimat
Mei Hoimat isch dees greaschte Guat,
so wertvoll en meim Leaba.
Sie gibt mr Kraft ond sehr viel Muat,
ka´s denn ebbs Scheaners geaba.
Dia Haisr do em Hoimatstädtle,
dia senn mir so vrtraut.
I kenn do denna fascht jed´s Mädle,
doch d´ Hoimat isch mei Braut.
Ganz tiaf isch´s en meim Herzle denna,
mei Hoimat khert do na.
Wear´s nemme, deat mei Seal vrbrenna,
i wear ganz furchtbar dra.
Fahr i en d´ weite Welt mol naus,
i komm ganz gwieß meah zrick.
Weil i net fenda ka do Drauß,
a Stickle Hoimatglick.
Mei Herz mei Seal isch do gebora,
do hon i´s Liacht dr Welt erblickt,
hon en dr Fremda nix vrlora,
Gedanka hätt i hoimwärts gschickt.
Drom bleib i do em Hoimatland,
bis kommt mei letschta Stund,
gib meinr Hoimat dann dia Hand,
em tiafa Muattr- Erda- Grund.
© D.Elmer
Ein wunderbares Gedicht, lieber Dieter,
schön wieder mal etwas in dieser Art von Dir zu lesen.....
Die Hoimat isch scho oim an's Herz na g'wachsa
und ma ka se fascht dr vo net trenna,
Mit dr Hoimat isch au d'Seel verwachsa
dia fürchterlich duat nach ihr brenna.......
Einen schönen Sonntag
wünscht Euch
Luis