Wat man(n) nich kriegen kann .

Dor kanns moal kieken …

Nääääääman … wat kikkt he tomoal so blied, hevv ikk so achterkantich bi mi dorcht, as ikk güstern mien Inkoopstuur döör een, föör mien Gefööl een bietji to groot utlächten Kolonioalwoarenloaden bi us in d’ Staddje - oahn Schkoa an mien Seel to näämen, doch rein een spierke ut de Puust - ovlopen har. Vöör mi trappel een all noch wat öllered Mannsbild, as ikk dat nu joa ok all bün, aal wat up sien blankpoleerde Lakkschoo hen un her. De tiert sükk as son lütten Jung, de nödich Strullern moot, de oaber keen Ekk hett, achter de he sükk henstell’n un dör sien Büksenpiepen langen kann. Schmüstern muss ikk sülvst över mien Denken. Oaber näää … dat wee dat woll nich, denn de heele Tuur langs de Regoalenwelt wee ikk achter hüm ankrüdelt. Irgendwu harn wi hoast dat glieker up use Inkoopszädel stoahn, denn wi deen meist de sülvigen Greepen in de Woarenriegen. Upfallen wee he mi all glieks ingangs de Schuuvdöören, as he een Körf vull leddich Pfandbuddels in dat Lokk van de Blikkmaschin stoppen wull, un de Maschin schiens noch nich recht woak wee. Jungedi, wat hett he de Jungkeerl, de hüm denn helpen wull, van de Siet anblavvt – us Noaber sien Bullenbieter, de stoadich an de Kett licht, de kann dat nich bäter. Bi dat Grööntüüchs, glieks achter de Appels, dor gung dat netso wieder. Dat krägel Froominschke – ok noch recht in d’ Geneeteröller – dat jüüst dorbi togaang wee, neeä Früchten intorüümen, de kreech van hüm blods een suurschnutiged: Woarüm is hier so minn Gröönte an de Sellerieknull’n? to hörn. Dat de schmukke middelöller Deern in hör adrett Kiddel sükk nich furs an hör frünnelked Moin verschloaken hett, dat hett mi rein wunnerd. Ikk hevv eelich blods doarup luurt, dat see hüm froagen dee, ov hüm de Fierdoagen tüschen de Joahren nich good ankoamen ween, or ov hüm dat Wäär hier bi us to griesköölich is.
Un nu steit he hier vöör mi in de lange Riech van Beenen un Inkoopswaoagens vöör de Kass un tellt de Minüten, bit dat he sien Gröschkers losworden kann. Doch wat is dat? Man jüüst, dat he dat Loopband to foaten hett, un dat eerste Deel van sien Klüterkroam doruppakkt, dor is dat tomoal een heel annern Keerl. Niks wee mehr mit Suurschnuut un griemieterk Utsehn - an de Kass seet näämich een jung Wichtje mit een Spierke heete Lücht in d’ Kiddel, de hüm wiers een Bild van Majorka ov so in sien Denken sett hett.
ewaldeden