Die große Freiheit ...

De groode Freeheit …

Sönndachmörgen, jüüst halvich Veer … dat is noch wiet vöör Dach un Dau. Bit dat üm Oost anfaangt to schummern, düürt dat joa noch een Settji - mit goalk Tied, föör noch in Halfnachtens Ruh een lekker Köpke Tee to drinken.
Is doch Sönndach, hevv ikk so bi mi dorcht – un, dat Elkerdachbladdje licht joa vöörmörgens nich in d’ Breefkast – de hollen joa tominnst de Sönndachsruh noch in, wenneer ok mit de Bladdjimoaker, bi us un annerswons ok, nich mehr veel Stoat to moaken is. De Schrievers dreien sükk noa mien Dünken allstoveel noa een Richt, näämich in de Richt van schidderke Doalers un Machtgeböören. Na joa, up jederfall hevv ikk dorcht, dat mi joa üm disse Tied noch niks an krüseliged Weltgeböören vöör de Footen fallen kunn.
Wenneer ikk oaber allmoal meen, dat ikk denken kunn …
De Klundji in d’ Taas de kniddelt noch van de erste Göät Tee – ut de Room is noch gannskeen Wulkje worden, as ikk - as ikk dat elker Mörgen su wennt bün – noa een van de Bloaden griep, de noch van Güstern up de Toafel lirgen. Moot ikk doch jüüst de, as dat düütsch „Revolverbladdje“ bekennde un van „Kommissar Stöver“ jümmers as „Blödzeitung“ tituleerde Axelspringerparoadepeerd Bild-Bladdje to foaten kriegen. De har irgendwell güstern bi mi lirgen loaten – un ikk har dat Deert nu in d’ Füüsten, mit een Meldung, de mi denn in d’ Denken bröcht hett.
As Balkens stunn heel lüütji up der eersde Siet. „Lebender gilt weiterhin als tot.“
Dat hett mien Denken denn eersmoal kniepoogen loaten. So een Tüünkroam, hevv ikk dorcht, wat schall dat. Weeten wull ikk nu oaber doch wat dor mit meent wee.
Up de Günntsiet van dat groode Westenwoater – dor wor de Sünn van hier ut ünnergeit – dor is een Keerl vöör Joahren, noa Joahren in de as „vermisst“ gellen dee, amtlich as dod ovschrääven worden. Dat is woll netsu, as wenn een Ünnernäämer bit Finanzamt een Schrievmaschin oschrääven hett – de is denn ok niks mehr wert. Tominnst in de Bööker nich , ok wenn een in Wüggelk noch up ewich dorup rumjüdeln kann. Nu is disse amtlich föör dod verkloarte Minsch oaber leevich wäär updüükt, un will woll sien eegen Lääven wiiderföören. Kiek – un dor hett denn een Uul säten, as mien Opa jümmers sää, wenneer een van de Jungkeerls moal düchdich een rieten leet, de denn furrs so in de Büks goahn is.
Disse Keerl nu, de mutt sien Läävdach dodblieven, wiel de Paragroafen, in de Gesetzen van de Paragroafenschoosters dor in Billy Jenkins sien Land, een trüchschrieven nich toloaten. Bevöör bi mi oaber dat Beduuren mit de aarm Keerl reschkoapen Förm annäämen kunn, schoot mi heel wat anners dör de Kopp:
Dat is de groode Freeheit … nä nääää, nich de van Sankt Pauli, de mit de Number söben, de nich. De Keerl oabers, dor in dat Landje wor allens mögelk is, de kann doch nu moaken wat he will, he kann nu aal dat beschikken, wat föör de Leevigen van sien Mitminschkes verboaden is. Een Doden kann man doch niks mehr willn – een Doden kann nümms ni nich wat verbeeden – nich moal dodscheeten kann man een Doden … manoman, hevv ikk denn so bi mi dorcht - dat is doch nu wüggelk moal de ächte groode Freeheit.

ewaldeden2013-10-13