2012 zurück und vor 2013 ...

De Tied retuur …

un wedder is een Winachten Güstern, un wedder geit een Joahr to Ennen. In een poar Stünnens kikkt de Minschheit wedder dreeunnerdsärßunszäßtich Doagen retour. Dreehunnerdsärßunszäßtich Doagen - wiel in Tweeduusendtwalf de Hornung joa een lütten Kron upsett har – vanwägen Schkaltjoahr un so un dat de Tied mit de Tied nich anfaangt to humpeln un över sükk sülven to strumpeln.
Dreehunnerdsärßunszäßtich Doagen – un elker Dach veeruntwintich Stünnslang vullpakkt mit Lääven un Leevde, vullpakkt mit Frünndschkupp un Bliedheit, vullpakkt mit Freud un mit Höögen, vullpakkt mit Warden un Gereun – up de een Siet. Un up de anner Kant? Vullpakkt mit Beschieten und Bedreegen, vullpakkt mit Undöäch un Leegen, vullpakkt mit Striet und mit Kreech, vullpakkt mit Hauen un Stääken, mit Ünnern un Leech un an d’ Ennen mit Nod un mit Dod.
Un wat hett de hooge Hillichkeit hoast an d’ Ennen van d’ Joahr, an Winachten dorto to särgen – doch niks as jo is een Heiland geborn.
Rekkt dat – ov hört dor nich noch een bietji wat anners un wat mehr dorto? Ikk meen van wall. Ikk froach nu wor de Moot blääven is, de Moot uptostoahn, un mit liek Krüüz un mit kroaden Kopp aal dat to benöömen, aal dat an d’ Brett to spiekern, wat sükk tomeist boaben in de Gesellschkupp un dor in de ünnersten Leechten ovspeelt?
Ov trekken de Froons- un de Mannslüüd, de Dach föör Dach un Nacht föör Nacht in Gotts Dennsten stoaht, dat hillige Tüüchs blossich an, wiel dat so good lett, un wiel sükk dat dor in so moi schlau schnakken lett – vanwägen Obrigkeit sien un Untertan weesen? Ikk weet, see sünd nich aal so, de Minschen ünner d’ Krüüz – oaber de, de nich so sünd, de sünd to minn, de sünd nich luut genooch in hör Särgen. See koamt nich tägen dat Geräär un dat Gebölk van de an, de jümmers luuthalsich kreien, dat see doch blods dat Beste willt.
Kiek, un dor froach ikk mi, woarüm nich mehr Minschkes luut un düdelk un öäpentlich froagen (un nich blods achter de vöörhollen Hannen) well sien Bested see denn nu willen. Un wenneer see, de Moakers, denn eenmoal blods eerlich weesen, denn würn see särgen, us eegen un dat van de Düwel in us.
Oaber villicht ward dat in Tweeduusenddartein joa allns heel anners, allens heel bäter in us Land un in de Welt.
Dat wünsch ikk van Haarten föör jo un mi vöör dat tokoamen neeä Joahr.

ewaldeden