Wat up Platt - Himmelfahrt / 'Vatertag' - de Jungs mit de Maibüxen ween up Tuur ...

De Himmelfoahrtstuur . . .

Mennichmoal bün ikk so’n bietji an trillern, ov dat, wat wi Minschenkinner in d’ Lääven so utfrääten, irgend-wons fasthollen word. Nä nä – ikk meen nu nich amtlich un van irgendeen Paragroafenschooster to Papier brocht – nä – ikk meen aal dat, wat dor so bi doalfallen is, oan aktenkünnich to worden. Ikk mach jo beruhigen – wenn ikk to mien Tied vöör mien Herrgott stoa, bruk ikk mi nich vöör Angst in d’ Büx to schieten – ikk hevv glööv ikk nümms so säär doan, dat ikk dorför in d’ Fäächfüür brannen moot. Oaber lichtfaardich is man denn ov un to doch woll moal wääsen. Dat har ok foaken de anner Kant hengoan kunnt. Nu is dat bi us Minschen joa een bäten anners as bi de Deerten – bi us Minschen kummt de Verstand mit de Joahren – de Deerten hevvt hüm all van Geburt ov an.
So – nu weeten ji dat ok wiers.
Wor ikk nu ähm över hersitten will, is een Begääven ut de Tied van mien Jungmannstied. Een heel moied Vöörjoahr leep mit us dör de Doagen – dat leep stuuv up Pingsten to. Un wo dat nu moal so is mit de jungen Peer wenn dat Vöörjoahr word – de stääkt ov un to de Hoaver. Wat denn foaken mit een Dönnerschlach to Enn’n geit – dat faangt meesttieds mit een Schmüüster-grienen an. So ok ditmoal.
Helmut – ikk nööm hüm eenfach moal so – wee all een Mannsbild mit breede Fööt. Dat heet, he har all mennich Stappen dör d’ Lääven achter sükk. Een bäten dwarß wee dat ov un to moal ovlopen – dat har villicht dormit to doon, dat he gewaltich över Krüüz keek. Man wuß ni nich, wat he jüüst in d’ Ooch har, wenn he vöör een stunn to kiesen.
Na - liekers, up jederfall kunn he sükk good helpen. Also – Helmut har up een Vergantung in d’ Noaberkuntrei bi een Rullwoagen de Toschlach kräägen – un wiel he de nich sülvst trekken wull, har he glieks een Peerd dorto köfft – een moied wittet Dübbelpony. Tägen dat Pony wee joa nu nix tägen to särgen – oaber de Rullwoagen – de har sien bestich Doagen all laang achter sükk – netso as Jan Schliep, de sükk mit Hoak un Kroak noch so även elker Dach noa Emil Egts sien Krooch henschlääpen kunn, üm sien Knoaken mit Doornkoat to schmeern.
Up jederfall … us Helmut – Clärenz nöömen wi hum ov un to woll moal, van ägen dat Twillingsutsehn mit de Leu ut Daktari - us Helmut meen dor wat van. Un wi wullen mit dat Gespann Himmelfoahrt up Tuur.
In Stükk ov wat Doagen hevv ikk denn ut de rötterige Woagen een Glanzstükk van Foahrtüchs moakt.
Voaderdachmörgen wee dat sowiet – särß Mannslüü stunn’n mit Maibüx un Sönndachshoot proat, üm de Dach so richtich to fiern – anners kunn dat joa ok keen Pingsten worden. Wat har dat gääven – dat mach man sükk joa gannich utdenken, wenn de Tied stoahn blääven wee.
De Woagen wee utstaffeert mit Dischen, mit Banken, mit Schlukk un mit Beer – wi wullen up de Tuur joa nich stoahn – un ok nich verdörsten. In d’ mirden stunn een häntich Hunnerdliterfatt ut Fettköters Broeree – man kunn joa nich weeten, wo laang de Reis anhollln de. Dat us Fatt denn nich to flink güüst wor, hevvt wi ünnerwäängs keen Huus an us vöörbifoahren loaten, an dat buten een Weertshuustoafel hung. Noamiddachs to d’ Teetied harn wi aal all good een sitten.
Mit Musik gung dat wäär up d’ Siel doal. Hans in d’ Glükk – wat us Muskant wee, kreech ut sien Knööpkomod man blossich noch „Annelisse – och Annelisse“ rut. Jümmers wenn he genooch Perzenten in d’ Blood har, wee dat sien eenzich Programm. Us eersten Foahrmann mussen wi all dreemoal wäägen anholln. He full stoadich van d’ Bukk – he har woll de fallend Süük. Us tweeden Foahrmann – de har dat Peerd in Luur. He wull dat Dübbelpony doch mit Gewalt wiesen, well de Boas wee. Tja – un dat hevvt wi denn ok mit aal Mann to weeten kräägen. In de eerste Kolk, de dat plietsche Peerd to foat kriegen kunn, wee us Tuur to Ennen. Een Drufel duun Mannslüü kroopen ut de Kolk - as Porgen ut een Woaterpool. Netso natt un gröön van Oantenmuut – wi harn woll aal mitnanner Porch heeten kunnt. Eenzich us Schkandoalfoormann de stunn drööch up de Kant – de har dat Mallör koamen sehn, un wee vöörtieds dorbi doal sprungen. Nu muß dat ok noch nett vöör us Helmut sien Tohuus geböörn. Blied ween wi, dat dat ovkant van d’ Hauptstroat passeert wee. Eenzich een handvull Kinners - ut de dree Hüüs dor ümto - seeten up d’ Stroat an schietklein.
Hans in d’ Glükk har de heele Undööch noch gannich in sien Köäsel rinkräägen – he har nich een Toch lang uphollen Musik to moaken. Dor wee oaber keen „Annelisse“ mehr to kennen – sien Handörgel wee binnerwendich mit dat gröönsche Kolkwoater an schnükkern, un hiem bi d’ trekken blossich noch as een Seeülk in Moandschien. Un as wenn he noch nich genooch har, stapp he nochmoal in vull Montur in de Kuul, üm sien blauklöärigen Samthoot to bargen, de mirden in de Oantenmuut schwabbel. De har he näämich van sien Annelisse to Himmelfoahrt kräägen.
As wenn dat Moat mit dit Gedoo nich all övervull wee, stunnen tomoal woll füfftich Kiekers üm us to. Mi is dat vandoach noch een Roatsel, wor de Lüü aal so flink bilang koamen sünd. Wenn ikk säch, üm us to – so is dat nich de Woahrheit – wenichstens nich heel un dall. De Mäklers stunn’n aal üm us Helmut to.
Sien Manchestern Appelklauerbüxen (wons anners sächt joa woll’Knikkerbokkers dorto), up de he jümmers so bannich stollt wee – hungen hum bit in de Kneebuchten. De Drachseelen kunn’n dat Gewicht nich mehr hollen – de Büx wee bit boaben hen vull Woater, un har de laang Ünnerbüksen – de joa ok an de Drachseelen fastmoakt ween – mit noa ünnern szakken loaten. He stunn mirden up de Padd – mit noaken Mors un blengerich Geschirr. So kunn up jederfall jeden sehn, woarüm sien Grete dat Kinnermoaken sovöäl Spoaß mook. Un dat – dat weet ikk wiers, hett sien Grete nich sovöäl Spoaß moakt – de stunn näämich stuuv tägen hüm.
Up d’ Siel – in Emil Egts sien Krooch – hett de Dach denn noch reschkoapen Stäävels ankräägen, dat he ok good noa achtern in de Tied lopen kunn.
So harn de Lüü wäär een tiedlang wat to schnakken – un wi harn wäär rejell wat beläävt.

ee