die ehemalige Molkerei in Horum

Die ehemalige Molkerei in Horum

Een freesken Stern –
un een büld ümto . . .

Ov un to strieken wi so’n bietji över Land – mien Froo un ik. Sömmerdachs sünd de Doagen hier bi us joa man bannich lang – de Lächte rekkt joa meist um meist bit kört vöör de Middennacht.
Wiel wi nu joa all ’n bietji öller sünd, goahn wi in de Bäeden ok nich mehr so foaken upnanner doal – also kieken wi för d’ schloapengoahn noch hierhen un dorhen.
Dwarß dör d’ Jewerland krüdeln wi annerletzt mit us ole Koar. Van de Troan’n, de ik in d’ Oogen har, as wi so gemütlich dör de Dörpen jükelden, mach ik gannich schnakken.
Dat is noch nich so laang her, dor wee noch düchdich Lääven in de Kuntreien. Nu is dat mennichmoal dod un düster – ok wenn dat noch hellerlächten Dach is. Man find’t hoast keen Krooch mehr, ut de een Piependamp un Schnakkeree tomööt flücht – nargends sücht man mehr lüütji Kroamloadens, wor man mit de Minschen moal een Word wesseln kann.
Wi hebbt woll hier bi us in d’ Land keen Bargen – oaber barchdoal goahn is dat up de een ov anner Kant ganz gewaltich. Ik wor dat maal Gefööl nich los, de Politikers, de joa eelich dorför sörgen schöält, dat de heele Kroameree barchup geit – de sünd nich de richtigen Peer, üm de Frachtwoagen to luuken. Oaber dat blods so mit an d’ Kant – denn dat givt ok noch Stääen in us moie Land – dor blenkern een de Oogen vöör Freud. An so een Stää ween wi denn laand’t – mien Froo un ik - mit us ole Koar van Hüdschefüdel.
In mien Domoalsweeten stunn boaben de grode Schuuvdören an de Tichelsteenmüür „Molkerei Horum“.
De schwaart Bookstoavens hebb ik nu nich mehr funn’n – oaber dor moot ik särgen: dat hett mi nich leed doan.
Ut de ole Mulkeree is een Stern wordn – Freeslandstern steit dor nu boaben an de Müür – manken de frünnelken Fensters.
So as een Stern an de düsterblaue Nachthäven deit dat Huus ok lüchten.
Dor kunn’n wi denn joa nich an vöörbi – un dat sünnerboare wee – ik bruks mien ole Koar gannich Brrrr särgen un an d’ Lien trekken – de mook van sülvst hollstop. Dor kann man an sehn – ok so’n „Automobil“ spöärt wor dat moi is. Binn’n un buten schlooch dat Lääven grote Bulgen.
Binn’n vergnööchten sük de Minschen bi Schlukk un Beer, un buten üm dat Huus to danzden de freesken Peer. Ohgottinee – nu bün ik joa richtich poetisch wordn. Doran köänt ji sehn, dat mi dit Bild an d’ Haart goahn is.
Richtich plietsch un komodich wur mi dat in d’ Seel, as ik an de Achterskant vöör de Peerweid mien Steernteeken funn’ hebb – een Steenbukk stunn mi tomoal stuuv tägenöver. Nu kiikt nich so glubsch – Hannes Fleßner hett all sungn – wenn ik säch mien Schoap kann fleegen – na – denn mach’k woll ’n spierke leegen – oaber allns wat ik vertell is wüggelk woahr – un so is dat hier ok.
Mirdenmanken Kniens un Hööner keem een Zägenbukk up mi doal.
Nä, nä – he wull mi nich up de Hörns näämn – he schnufel aal wat an mi rüm – he much mi woll good lieden.
Ziepsel hier een bäten – gnauel dor een bietji – un leet mi denn tofrää. Ik denk, wiel he mi kenn’nliert har – bit mien Froo heel vergnööcht to mi sächt: Nu mutts du de Zääch blods noch ähm Füür doon – de hett di näämich dien Zigaarn ut de Morstaasch klaut. Dor kanns moal sehn wat Deerten doch för klooke Minschen sünd – sülvst so’n Zägenbukk weet all, dat Schmöken vöör us Mannslüü ungesund is.

ee