De ole Krooch in Wiefels mit de Krööger Fritz Buscher

De ole Krooch . . .

So richtich ole Krööch, de moot man vandoach all söken. Ikk do dat geern - blods mennichmoal bün ikk rein dorbi an vertwiefeln. Wenn ik denk ik hevv een funn'n - moak de Döör oapen - twee Trää noa binn'n - un ik stoa in so'n neemodschen Interiör. Krööch oahn Seel - nich een Oamen van Geschicht - van dat vergoahne Lääven, dat sükk in disse Dörpshaarten ovspeelt hett. In dat lütt Jewerlänsch Kuntrei Wiefels – dat is all een poar Joahr her – dor har sükk so een Hillichdom noch holln. De Krooch har een sinnigen Noam.
„Gaststätte zur Erholung" stunn in grode Bookstoaven över de Ingangsdör. Verhoalen kunn sükk dor wüggelk Seel un Liev. Een Meter achter de Huusmüür leepen de Boahngleisen van Jewer noa Harlesiel. Bi d' strullern up d' Pissoar drüffst nich mit Aarms ut d' Fenster langen – kunn wääsen denn harst de Zuch to foaten. De Krööger sää jümmer, wi hevvt dat eenzige Schiethuus mit Gleisanschluß. Överhaupt - de Krööger. Een Originoal as he in d' Book steit. Us Unkel Fritz - Buscher heet he mit Huusnoam - bruks blods anfangen to vertelln un de Froolüü harn natte Büksen. Wenn ik dat moal verglieken do – tägen hum leet so'n neemodschen Animatör as een Kieler Sprott, de sükk tägen een fetten Bükkling lächt. Unkel Fidi leech dat fideln in d' Blood - statt up een Schnuller hett he as Lütt woll all up een Vigelinboagen rümgnauelt. Sien Geich de kunn blaarn - un up de Klimperkassen van Klaveer, dat in de Ekk stunn, wee he netso in Huus as in de Puustmusik - wenn he de ole Mundörgel ut sien Büksentaaschke trook un ansett to bloasen. So richtich belääven kunns dat, wenn d' up Fieroabend doalgung - een Stünn'n vöör Middennacht ov so. Well üm disse Tied noch vöör d' Tresen seet, de luur dorup. So as Sönndachs in d' Kaark - wenn de Gemeente up de Paster sien "Amen" tööft. De heele Dach ween Unkel Fritz un siene Froo up d' Been'n - nie seech man hör moal wons sitten. Oaber oabends - Klokk elben - greep Unkel Fidi sükk een van de hochbeenigen Schämels van vöör d' Beerhoahn un klauter dorup. Bevöör dat denn komodich wuur, keem eers de Ansproak an sien Froo : "Nu goa du man all to Bäed, Tant Heeti" - he sää to sien Froo stoadich Tant Heeti, wi hevvt van hum ni niks anners hört - "nu word dat hier näämich een bäten schwiensch."
Man kann sükk dor joa een büld ünner vöörstelln – oaver so wee dat nich. Wat ji nu denken, dat köänt ji vandoach eder innen Kiekkassen sehn. Disse Spröäk wee för Unkel Fidi woll de eenzige Oart, sien Froo noa een langen Waarkeldach van d' Been'n ovtokriegen - denn Schwienkroam - dat sää see jümmers - kunn Tant Heeti up d' Dod nich lieden. Ovwoll - foaker genooch stunn see noch een tiedlang acher de Köäkendör to luustern, wat dor vöörn figelinsch to hörn geev. Een roden Klöär bruks dor oaber nümms bi kriegen. Dorför wee Unkel Fritz een veelsto patenten Kierl. Wenner hüm well moal so achternrüm frooch, wovöäl Schlukken de een ov anner sükk denn annerletzt bi hum in d’ Krooch wäär günnt har, sää he salomonisch: Dat ween woll so twee bit fiefuntwintich Stükk. Dat Froagen wee denn meist doan.
An een grieseligen Haarstdach stunn moal överraschend so een schniegeligen, stadtlüftigen jungen Fend in de Gaststuuw - man kunn hüm dat herkoamen anföölen - un frooch in dat versammelde Rundum: " Kennen sie Jesus ?" Nümms anter hum van de Gasten - aal keekens Unkel Fidi an - un denn keem van dor een Antern, dat vandoach noch dör d' Jewerland löpt: "Nää, de Keerl käen ikk nich - oaber he mach mi woll kennen - denn Fritz Buschker käenn’n joa een büld Lüü!" Kiek - un dat meen ikk, wenn ikk säch, nich een Oamen van Geschicht löpt dör de neemodschen Krööch. Well dat anners weet, de mach mi dat geern beliekteeken.

ee