Sini - een Padd oahn Ennen ...

Ünnerwäägns . . .
. . . een Padd oahn Enn’n

Sini - har de Burinski sächt - vandoach moots du oaber noa Huus andoal. Sini wee söäbentein. In d’ Märtmoand worden - nu harn wi Juli.
Vöör d’ Joahr wee dat een van de heeten Sömmers, wor man sien Ünnerst an leevsten utschmieten much.
De Buur, bi de Sini in Stellung wee, wee heel blied, dat Sini all sied aacht Wääken an hör freeä Sönndoagen aarbeiden de. Överall up d’ Land fäälen in disse Tied de Hannen.
Well wuß denn, wo laang sükk dat Wäär noch so good holl’n de.
Vöörmörgens wee Sini noa d’ Teedrinken am leevsten glieks wär mit up d’ Land goahn. De groode Knecht har hör all beliikteekend wat see doon schull - un denn sää de Burinski – oahn van d’ Toafel uptokiiken - noch as see aal mitnanner an d’ Disch seeten:
Sini - vandoach moots du oaber noa Huus andoal.
De Huusmoder har dat so sächt, dat jedereen an d’ Disch wuß - dor givt dat niks tägen to särgen.
Joa - un nu seet Sini hier an d’ Schlootskant up een olen towussen Boomwuddel. Tein Minüten de Wäch hoch stunn hör Öllernhuus - un see kunn dor nich an to. Dat wee man een lüütjiet Hüürhuus. Een Köäken un twee Koamers groot. Tohör‘n de dat Huus de groode Buurderee - boaben up d’ Höcht.
Dor stunn Voader ok in Aarbeit. Van mörgens veer bit oabens söäben de he dor knoien. Elker Dach.
Moder muß ok noch helpen wenn de Aarnt rin muß.
Un denn ween dor van elben Kinner noch söäben in Huus.
De Öllste - Hinnerk - wee all Groodknecht in Krummhörn. Metoa, de een Joahr öller wee as Sini, wee vöör fief Joahrn an een grääsigen Süük ovläävt.
Jüüst een Joahr loater is Martin, een van de lütten Twillings, koppöver in d’ koakend Waschpott strumpelt - de Moder man blossich ähm van d’ Füür up de Grund sett har.
Dat ween all stuure Joahren wäst vöör hör Moder.
Wo hör Voader dat ankeem, dat wuß see nich - he de nie wat wiesen.
Solaang see denken kunn, har see nich sehn, dat he Moder moal in d’ Aarm noamen har - ov de Kinners moal över d’ Kopp strääken hett.
He wee eenfach dor - un he wee de Voader.
Dat gung hör aal dör d’ Kopp, as see dor seet, un över de Moorkuul keek.
Un de heele Stünn’ns, de see all de Sandpadd up un doal lopen is.
Tein Minüten bit noa Huus anto - un doch een Ewichkeit!
De tein Minüten, de see sükk vör dree Moand as in’n Hääven föölt hett - de tein Minüten sünd nu tüschen hör un hör Öllernhuus ut de Tied schnääden.
So denkt see - un so is hör dat tomoot.
See weet nu ok noch nich vöäl - oaber bit to de Stünn’n vöör acht Wääken, as de ole Huusdokter Cloasen hör sächt hett, dat see in Hoapnung is - bit dorhen hett see rein ganniks wußt.
Dat see sükk sied een Joahr aal veer Wääken Dööker tüschen d’ Been’n pakken muß – dat har Moder hör sächt, as see dat eerste moal Blood kräägen har.
Dat wee d’ denn oaber ok aal wääsen. As denn oabends – an hör Geburtsdach – de Jung van de Noabersbuur hör een bäten tüschen d’ Been’n rümtütert hett, un tomoal Füürwaark in hör Kopp wee, hett see ok noch niks wußt
Un nu sitt see hier, un schall hör Öllern dat verkloarn.
Wedder steit see up un löpt de gäele Sandpadd andoal. Endlich moot see dat achter sükk brengen - un wäär fäälen hör de tein Minüten - un see blivt up de ole Boomwuddel sitten. See kann niks mehr denken as jümmer blossich dat een - ikk kann d’ in d’ Huus nich vertelln, ikk kann d’ nich vertelln.
Hör natte Oogen goahn to’n duusendsden moal över de Moorkuul - see suugen sükk hoast an dat düster Woater fast.
Dat letzte Sünn’nblenkern is all laang vergoahn. De vulle Moand steit sülvern tüschen de beid Baarkenbööm to tinkeln, ünner de see so foaken seeten hett - de Sterns speegeln sükk in dat blanke Woater - as wenn see reepen:
Koam hierher - wi weeten üm dien Pien. To us her fäälen di keen tein Minüten.
See reepen un reepen - un mit jedermoal keem Sini hör een Trää nörder.
Noa de letzte Trää wee dat Woater nich mehr blank - un de Sterns ween up dat kruuse Woater an springen un jachtern as bi so’n Füürwaark.
Sini hett dorvan niks mehr to sehn kräägen.
See wee all in dat Lokk van de tein Minüten fallen, de see sükk vöörtieds utleent har.
Hinnerk hett denn noaderhand up hör Denkmoal schrieven loaten:
Twee Läven kösten tein Minüten - un duusend ungesächte Wöör!

ee